Miejsce dla samotnych.

Konan

Konka wzruszyła nieporadnie ramionami. Jak miała jej wytłumaczyć wszystkie rzeczy, ktore potrafiła. Mogla by mowić przez tydzień i niekoniecznie by skończyla. Umiała zrobić nawet samą Channoy. Zrobiła z papieru japoński znak znaczący doslownie "każdą rzecz". Spojrzała na papierowego łabędzia sunącego po wodzie. Pstryknęła palcami, a łabądek jakby ożyl. Wciąż był papierowy lecz machnął pare razy skrzydłami i poleciał daleko w las. Konka uśmiechnęła się do siebie.

Channoy

- Hm... Okey, skoro nie chcesz powiedzieć... - powiedziała a jej uszy trochę oklapneły, - Umiesz robić jakieś nienormalne rzeczy, jakby czarować? - zapytała i popatrzała na swoje dłonie.

Konan

Widząc zachowanie Kotki postanowiła coś powiedzieć. Jak pewnie się okaże to znowu będzie kilka słów, ale w znaczeniu Konki to wiele. To nie jest tak, że ona na złość nie mówiła. Tu chodzi o to, iż przekonania i poglądy jej drogiego, kochanego przyjaciela doprowadziły do jego śmierci. Odtąd postanowiła odzywać się jedynie z konieczności.
- Coś w tym stylu - odpowiedziała i spojrzała na twarz młodej jeszcze dziewczyny.

Channoy

Channoy podniosła uszy - Tak? Czyli co? - zapytała, z ciekawości i z zadowolenia. Sama chciała powiedzieć o swojej umiejętności, ale chciała żeby Konka coś jeszcze powiedziała.

Konan

Spojrzała i westchnęła lekko. Channoy nie dawała za wygraną. A jej coraz trudniej było dobierać minimalne słownictwo. Wzięła jedną kartkę i zaczęła jej sie przyglądać.
- Origami i ja to jednosć. Ja mogę mu dać i zabrać życie- odpowiedziała, nie ukrywając trudu w wymowie. Że też Konka dała się tak wpuścić tej młodek Kotce. xP

Channoy

- Fajnie... - powiedziała, była tak zadowolona ze swojego osiągnięcia że nie mogła w to uwierzyć - A ja umiem coś takiego - powiedziała, położyła dłoń na ziemi a między nimi zaczęła rosnąć orchidea. - Co sądzisz? Może nie uwierzysz, lecz to się troche zalicza do uzdrawiania... - powiedziała, i urwała, wiedziała że nie powinna się rozgadywać.

Konan

Konka otworzyła szerzej oczy. Ale zaraz znów znormalniała i schowała głębiej nos w kołnierz. Teraz już ktoś z taką mocą nie był jej potrzebny. Teraz, kiedy oni nie żyją. Westchnęła i zamknęła oczy. Nawet nie zdając sobie sprawy z kartki papieru wyrzeźbiła Dziewięcioogoniastego Lisa.

Channoy

Channoy trochę się wykrzywiła, widziała że coś dręczy Konkę. Chciała się zapytać, lecz wiedziała że raczej nie dostanie żadnej odpowiedzi. - Konka, co cię tak dręczy? - zapytała i zerwała orchideę i podał Konce.

Konan

Spojrzała na Kotkę i wzięła kwiat. Nie mogła powiedzieć o co chodzi, nie potrafiła. Zrobiła z kartki dwie postacie ludzkie. Pstryknęła, a one opadły na ziemię jak martwe. Nie mogła wyrazić słowami, ale zdołała przedstawić jak umiała. Wykopała dołek w ziemi po czym schowała tam dwa ludki. Zasypała i położyła w tym miejscu orchideę. Nie wyciągnęła nosa.

Channoy

Chan szybko zrozumiała o co jej chodzi - Masz może jakiś włos któregoś z nich? - zapytała, chciała spróbować zrobić coś, co nie było pewne że jej wyjdzie. Chciała stworzyć nowego człowiek, z jednego włosa...

Konan

Konka zaczęła zaprzeczać głową, a do tego machała także rękoma. Nie chciała ich ożywić. Nie, to nie byli by ci sami Bliscy. Gdyby żyli, wyleczyć owszem, ale teraz...
- Nie możesz... - wydukała na wypadek gdyby nie zrozumiała znaczenia jej gestów. Spojrzała na Kotkę wzrokiem niby takim samym, ale znacznie bardziej zmartwionym.

Channoy

- Dobrze... - powiedziała i spuściła wzrok. Znowu położyła dłoń na ziemi, tym razem trawa zaczęła zmieniać kolor, po chwili dwie twarze, towarzyszów i bliskich przyjaciół Konki widniał na trawie, a między nimi, Konka - A to pomoże? - zapytała izabrała dłoń z ziemi

Konan

Konka spojrzała pierw na trawę później na Channoy. Rozumiała jak bardzo starała się by coś poradzić na jej zmartwienia i ból. Uśmiechnęła się lekko. Podniosła rękę do góry, a wiatr zdmuchnął kartki z jej kolan. Papierki ułożyły się w miejscu 'portretu' jej Trójki. Konka przypieczętowała to dłonią, ktorą ułożyła na kartkach. Miało to już oznaczać zakończenie się tej historii, choć w środku Konki nigdy nie przestanie żyć.

Pein · Gość

Wszedłem w to miejsce niezbyt zaciekawiony,płaszcz zakrywał moją twarz lecz tylko oczy i włosy było widać,przeszedłem obok dwóch osób nie odracając głowy w ich stronę po czym usiadłem niedaleko.

Channoy

Channoy znowu położyła dłoń na ziemi żeby wymazać ich portrety, po chwili już ich nie było, wiedziała co Konka czuła, sama przeszła przez coś podobnego. Chan nie wiedziała co powiedzieć, po raz pierwszy w życiu, milczała, milczała bo nie miała co powiedzieć.