Miejsce dla samotnych.

Kagami

-Kurcze. Mało się ostatnio tutaj dzieje. - Powiedziała głosem z nutką smutku. Racja... Byli ludzie, ale dlaczego się na nich wyżywać ? Były ciekawsze zajęcia, a to jej tak nie kręciło. - Co myślisz o założeniu działalności? Na bazarze? - Zapytała. Mogłoby się wydawać, że nad jej głową zapaliła się mała żaróweczka. Zaraz powie o szczegółach. Jak na razie czekałą na odpowiedź Shinry, lub jakąkolwiek reakcję.

Shinra

- No nie wiem. Co masz dokładniej na myśli? - spytała zaciekawiona. Nie schodziła z gałęzi, ani nie wychylała się. Patrzała gdzieś w dal zastanawiając się nad wypowiedzią Kagami. Może warto? Tylko co by tu wymyślić? Spożywczaka nie otworzy. Zerknęła tylko pod siebie i czekała na odpowiedź Kagami.

Kagami

-Chodzi mi o takie... jakby ... studio tatuażu i kolczyków, to znaczy przekuwania. - Powiedziała kierując wzrok na Shinrę. Miała nadzieję, że ta nie wyśmieje jej pomysłu. Zaproponowała to gdyż wiedziała, że sama sobie nie poradzi. A tak to przynajmniej będą mogły się podzielić obowiązkami. Jeśli będzie takie zdarzenie, żę Shinra by zachorowała to Kagami powinna sobie poradzić, ale wiedziała że samemu rozpoczęcie i nawet środek takie 'biznesu' jest trudny do pociągnięcia. Czekała na jej reakcję w ciszy.

Shinra

Zastanowiła się chwilę.
- Ciekawy pomysł. Może razem? Znam dobre miejsce na bazarze. Idziesz? - Spytała zeskakując z drzewa i kierując się na bazar. Ruszyła powoli i zerknęła za siebie, by sprawdzić czy Kagami za nią idzie. Dotknęła mimowolnie miecza, a właściwie jego rękojeści. Powoli zniknęła w oddali. Już jej tu nie było.

Kagami

-Na prawdę ?! No to idziemy ! - Wykrzyknęła radośnie. Nie wiedziała czy jej 'znajomy' spełnił swoje marzenie. Była szczęśliwa, że ona właśnie spełnia jego. Może kiedyś go spotka i mu o tym powie... Chciałaby. Oczywiście mowa o spotkaniu tej osoby, pochwalenie można zostawić na później. Podniosła się i otrzepała ciuchy z ziemi. Po chwili już szła za Shinrą. Zniknęła...

z.t

Konan

Spojrzała za wychodzącymi dziewczynami. Zamyśliła się i przegapiła sytuacje do rozmowy, a szkoda. Westchnęła i leniwie oparła się plecy o korę drzewa wciąż siedząc na gałęzi. Zaczęła robić papierowe figurki.

Namida

Przyszła w to miejsce pochylona i wpatrzona w ziemie. Podniosła wzrok i zauważyła osobę siedzącą na drzewie. Powolnym i cichym krokiem podeszła do 'małego' drzewa i spojrzała lekko z góry na nieznajomą. Przyglądała się jak robi coś z papieru w ciszy. Nie chciała jej przeszkadzać.

Konan

Na kolanach Konan siedziało już około 10 papierowych motyli. Wtem rzuciła je w dół. One przez jakiś czas spadały bezwładnie, lecz nagle zdarzył się cud. Wszystkie motylki ożyły i zaczęły frunąć w kierunku smoczycy. Ona również skierowała wzrok na tę istotę.

Namida

Gdy motyle stały się czymś żywym i zaczęły lecieć w jej stronę, ta zrobiła duże oczy ze zdziwienia i zamiotła niespokojnie parę razy ogonem. Co to miało znaczyć? Magia... Kolejna rzecz, na której ona się zbytnio nie zna. Gdy jeden z motylków był bliżej niej dmuchnęła w jego stronę gorącym powietrzem. Jednocześnie zauważyła wzrok dziewczyny siedzącej na drzewie.

Konan

Konan zawsze ciekawiły smoki. Były takie inne i jednocześnie tajemnicze. Jednak nie wiedziała czy one mówią, toteż nie odezwała się ni słowem. Schowała nos w kołnierz i dalej obserwowała Nam.

Namida

A motylki dalej latały wokół Namidy. Troszkę ją to drażniło, lecz tylko odrobinkę. Co jakiś czas dmuchała na nie ciepłym powietrzem wydobywającym się z nosa (XD). - Czy ja im coś zrobiłam? - Zapytała z udawanym przerażeniem w głosie. No co? Może jednak zrobiła coś tej dziewczynie w poprzednim życiu i ona to pamięta, a w ten sposób się na niej mści? Nie wiadomo... Jednak wszystko było możliwe.

Konan

- Nie - odpowiedziała krótko i pstryknęła palcami. Motylki znieruchomiały i niebawem leżały na ziemi. Spojrzała na smoczycę nadal chowając połowę twarzy w kołnierzu.

Namida

-To... chyba... dobrze... - Odpowiedziała przyglądając się nieznajomej. "Powiedziałam coś nie tak?" Zapytała siebie samą w myślach. Uważając na wszystko usiadła na swych czterech literach i skręciła ogon w stronę łap. Przekręciła lekko łeb w bok i spojrzała na drzewo, na którym siedziała dziewczyna. - Jestem Namida. - Powiedziała nie odrywając wzroku.

Konan

- Konan. Jesteś pierwszym smokiem, którego tu widzę... - mruknęła i poprawiła papierowy kwiat, który niezdarnie zsunął się na oczy Kon. Spojrzała na smoka.

Eduardo Elric

Ed wstał i się rozejrzał. Jego wzrok padał wszędzie. Dotknął drzewa, a potem się uśmiechnął. Zmienił się w potężnego lisa z dziewięcioma ogonami i wybiegł. Czy miał jakiś plan? Czy ten jego uśmiech był prawdziwy? Nikt tego nie wie.

z.t