Test na przywódce zwierzołaków {Satrina}

Yvette

Zielona polana, a na środku duży, wapienny kamień. Oświetlają go jasne promieni słońca. Jest tu przerażająco cicho. Nie słychać nawet śpiewu ptaków. Idealne miejsce do zdawania testu.
***
Yve weszła na polankę podśpiewując i skacząc radośnie. Usiadła na wapiennym kamieniu czekając na Satrinę.

Satrina

Przyszła spokojnie i spojrzała na Yvette z uśmiechem. - Witam - powiedziała spokojnym tonem. Jej oczy zabłysły, a lekki wiaterek rozwiewał jej włosy. Jej oczy zalśniły. Stała prosto na przeciwko Yvette. Czekała na pierwsze pytanie.

Yvette

- Witaj - odpowiedziała spokojnie z uśmiechem na twarzy.
Zeszła z kamienia i podeszła bliżej kotołaczki. Widziała już ją kilka razy w krainie ale nie miała okazji jej poznać. Cóż. Tak w życiu bywa.
- Dlaczego chcesz zostać przywódcą swojego klanu? - zapytała po krótkiej chwili rozmyślania.

Satrina

Żeby ją chronić, pomagać, walczyć, oddawać nawet za nią życie i idę śladami ojca, więc ja chcę i będę z nią walczyć - powiedziała pewnym tonem. Stała prosto i patrzała w oczy Yvette. Wiatr dalej lekko wiał. Jej włosy falowały. Spojrzała na duże jezioro. Fajne byłoby zadanie na nurkowanie w nim.

Yvette

Hm.. Yve zamyśliła się na chwilę. śladami ojca... No dobrze..
- A dlaczego myślisz, ze się nadajesz? - zapytała spoglądając jej w oczy.
Ta wypowiedź niezbyt ją ucieszyła. Myślała, ze bardziej się postara.

Satrina

Ja tego nie wiem, ale jestem szybko, silna, mądra, ale ja nie chcę się przechwalać - powiedziała. - Mam naprawdę talent we władaniu kijem. Chronić, walczyć, prowadzić walkę, umierać jak będzie trzeba, ja ja nie wiem czy się nadaje, ale dla Ojca muszę się poświęcić. Kocham mój klan, nie wiem co jeszcze powiedzieć - rzekła. Jej głos był pewny, ale nie wiedziała, czy ta odpowiedź jest prawidłowa.

Yvette

Yhy... Tak.. Zmarszczyła brwi i złapała się za brodę. Przesuwała palec w tę i z powrotem. Spojrzała na Satrinę.
- A co byś zrobiła gdyby inny klan zaatakował zwierzołaków? - spytała.

Satrina

Nie lubię walczyć, więc rozwiązałabym tą sprawę, dla czego nas atakują, co jest nie tak i podobne pytania bym im zadała, a jak by nic nie wyszła to będzie walka, albo ignorancja - powiedziała. Była pewna swej odpowiedzi. Matka ją tego nauczyła. Szkoda że oni już nie żyją. Jej dzieciństwo było okropne. Wszyscy ja przezywali, nie chcieli się z nią bawić i uciekali przed nią jeszcze były kamienie.

Yvette

Ah... Jak zwykle przejechała palcem po podbródku i zmarszczyła brew.
- W pewnych chwilach trzeba zapomnieć o swoich słabościach i po prostu wybrać to co jest najlepsze dla klanu. To, że ty nie lubisz walczyć nie znaczy, że twój klan nie będzie. Gdybyś ignorowała przeciwników oni zabijaliby twoich towarzyszy - urwała - Nie ma sensu ciągnąć dalej tego testu. Moim zdaniem nie nadajesz się. Przynajmniej w obecnej chwili - skinęła jej łbem na pożegnanie i zniknęła w cieniu drzew.

Satrina

Satrina czuła jakby ktoś wbił jej nuż w plecy. - Jak to - szepnęła. Łzy leciały jej po policzku. Zawiodła własnego Ojca. Nie mogła w to uwierzyć. To niemożliwe. Chodź i tak Satrina nie lubiła kimś rządzić, ale od tego czasu jej charakter się zmieni. Wybiegła stąd nie rozglądając się.

zt.